Na terugkeer van een reis ontdekte ik dat mijn GPS niet meer werkte, waardoor ik onverwacht de afhankelijkheid van deze technologie besefte. Ik moest terugvallen op traditionele navigatiemethoden, wat een moment van reflectie bood over het belang van leiding.
De discussie over euthanasie die ik aanzwengelde, leidde tot inzichten en versterkte mijn vraag: ‘Van wie is mijn leven?’. Als christen denk ik eerst aan God. Gebed leidde tot de Heilige Geest’s inzicht dat we aan elkaar toebehoren als broeders en zusters, wat liefde en onderlinge verbondenheid benadrukt. Dit volgt uit Jezus’ grootste geboden over liefde, en suggereert dat ons leven zowel God als elkaar toebehoort.
De laatste tijd laait het nooit helemaal afwezige euthanasiedebat weer op. Eerlijk gezegd dat er veel over randvoorwaarden gedebatteerd en te weinig over waar het echt om draait. Wie is eigenaar van je leven? Mag geloof daar een antwoord op geven?
Als een zelfverklaarde gematigde feminist roep ik op tot een herwaardering van zowel traditionele als moderne rollen van vrouwen. Ik beroep me op religieuze principes en hedendaagse inzichten om de keuzevrijheid van vrouwen te verdedigen, zodat zij hun leven kunnen inrichten zoals zij dat wensen, binnen of buiten het huis. Er is de noodzaak van respect en erkenning voor alle vrouwen en ik pleit voor een maatschappij die de fundamentele waarde van het gezin omarmt.
Twijfel ik soms? Uiteraard, is mijn antwoord. Meer nog, mijn geloof kan niet bestaan zonder twijfels. Maar ik begrijp dat dit niet voor iedereen zo is.
Het wordt vaak gezien als een cliché, maar tijdens de kerstperiode is het essentieel om even stil te staan bij de diepere betekenis van dit feest. We worden overspoeld met beelden van familiebijeenkomsten en het uitwisselen van cadeaus, en hoewel deze tradities hun eigen waarde hebben, vertegenwoordigen ze slechts een deel van het kerstverhaal. […]
Waarden en normen zijn vaak complementair, soms competitief. Normen dienen gebaseerd te zijn op gedeelde waarden, maar zijn vaak pas nodig omdat de waarden niet meer voldoende gedeeld en gedragen worden. Normen kunnen in regels en wetten gegoten worden en moeten afgedwongen worden door de overheid. Waarden worden gedeeld en zolang ze geen normering behoeven,[…]
Ik ben pragmatisch groen. Ik sorteer zonder twijfel, betaal graag iets meer voor groene stroom en rij met veel plezier elektrisch. Dat is voldoende als disclaimer om mij niet verdacht te maken. Maar ik doe dat alles wel overwogen. En nu stel ik me, bij de nakende installatie van een digitale meter, enkele vragen over[…]
Ik las in De Standaard een artikel over de massa van het W-boson. Als wetenschapper fascineert me dit enorm, als gelovige maakt het me jaloers. Het fascinerende is dat dit echt fundamentele wetenschap is. We kunnen dit deeltje niet zien. We kunnen heel moeilijke experimenten bedenken, waarvan we de uitkomsten in moeilijke formules plakken[…]
Dalilla Hermans, columnist bij De Standaard, maar beroepsmatig eerder pleitbezorger van verontwaardigd woke, schreef het volgende in De Standaard: Als je vaststelt dat er in je telefoon niet minstens vijf nummers staan van mensen van kleur, vijf nummers van mensen met een beperking, van mensen die neurodivergent zijn, tot de lgbti-gemeenschap behoren of die niet tussen de[…]
