Wetenschap en religie

Wie mij kent en regelmatig mijn website bezoekt, weet dat religie en wetenschap verzoenen, één van mijn stokpaardjes is. Ik heb net het boek ‘Wetenschap & religie‘ van Patrick Loobuyck uit en ik ben dankbaar. Dankbaar voor dit mooie overzicht en de manier waarop hij heel wat visies en standpunten overzichtelijk heeft samengebracht. Als ik ooit een boek schrijf over hoe ik deze zaken ervaar, ga ik vaak kunnen verwijzen naar de uitleg in zijn boek.

Als professor blijft hij prachtig neutraal, hoewel ik hier en daar een zinnetje vindt die verraadt dat hij atheïst is (niet dat hij dat geheim houdt, het staat in de inleiding). De atheïsten die op zoek zijn naar een boek die hen gelijk geeft, zullen teleurgesteld zijn. Gelovigen met hetzelfde doel evenzeer. Wie echter op zoek is naar argumentatie voor zijn geloofskeuze in God of wetenschap (of beide), zal zijn gading vinden in dit boek. Dat is meteen dé voornaamste reden om dit te lezen.

Gelukkig staan de vele noten achteraan in het boek. Het zijn er academisch veel. Ze zouden tussenin de leesbaarheid verstoord hebben. De vele verwijzingen naar al wie ooit actief was in dit vakgebied, moet je er bij nemen. Het wordt snel duidelijk dat Loobuyck een expert is en veel onderzoek heeft gedaan.

Zoek (niet) naar je gelijk

Aangezien het niet de opzet van het boek is om het gelijk van de ene groep boven de andere groep te zetten, moet ik ook niet zeggen of ik het eens ben of niet. Enkel het nawoord bevat wat conclusies maar geen waardeoordelen. Zoals ik al zei, ik beschouw het als een pluspunt om een boek over een zeer polemisch onderwerp te schrijven zonder zelf in polemiek te vervallen.

Mij geeft het nog meer kracht om mijn stelling bij te zetten: je kiest wat je gelooft. Zelfs wat vele grote wetenschappers en filosofen hebben geschreven over dit onderwerp en dus genoemd worden in dit boek, zijn vaak aanvaardbare argumenten en stellingen, maar nooit een definitief bewijs. Op voorwaarde dat je, ongeacht of je nu aan de seculiere of religieuze kant staat, jezelf openstelt voor het geloof van je gesprekspartner.

Want als Loobuyck eigenlijk één ding heeft aangetoond met dit boek, is dat geloof in de wetenschap en geloof in God dezelfde eigenschappen deelt en grotendeels een reflectie is van wie je wil zijn. Zonder het boek te herkauwen, zijn er voldoende argumentaties in te vinden die de atheïst die een gelovige idioot noemt als de creationist die de darwinist uitspuwt, beiden op hun plaats zet.

Together

Voor wie het boek leest: ik zit ergens grotendeels in de togetherness-typologie, met hier en daar kenmerken uit de nothing in common. Ik hou van wetenschap én religie. Ik gebruik wetenschap voornamelijk als instrument voor mijn hoe-vragen en religie voor mijn waarom-vragen, maar de lijn is niet altijd even duidelijk en ik durf nogal eens heen en weer wippen. Wetenschap heeft mij religieus gemaakt en blijft me daarin versterken. Als ik Thomas Hertogs ‘Ontstaan van de tijd‘ lees, dan heb ik zoiets van ‘en waarom denk je dat natuurwetten toch veranderlijk zijn?’. Trouwens een argument dat nog blijkbaar niet aangehaald werd in de vele discussies die Loobuyck citeert over de keuze tussen deïsme en theïsme.

Voor iemand als ik die even devoot geloof in God als in wetenschap, is dit boek om van te smullen. Voor wie zich nog wil moeien in discussies over wie de idioten zijn, één tip: lees eerst dit boek.