Aan wie komt het leven toe?

De laatste tijd laait het nooit helemaal afwezige euthanasiedebat weer op. CM-voorzitter Luc Van Gorp pleit er voor dat mensen die levensmoe, uit het leven moeten kunnen stappen. Ik noem het misschien wat rauwer of er begeleiding bij zelfmoord moet mogelijk gemaakt worden. Barbara Ceuleers schreef een boek ‘Doodgewoon‘ over euthanasie bij dementerende bejaarden. Voor de volledigheid: dat boek is uitgegeven bij mijn uitgeverij Ertsberg. Meteen een finaal bewijs dat ik echt achter mijn principe van vrije meningsuiting sta, want inhoudelijk ben ik het niet eens met haar boek.

Eerlijk gezegd dat er veel over randvoorwaarden gedebatteerd en te weinig over waar het echt om draait. Filosofisch is dit een eenvoudige vraag, maar weliswaar zonder eenvoudig antwoord. Wie is eigenaar van je leven? We leven in een zeer liberale maatschappij waarin alles maakbaar is, inclusief je geslacht en je identiteit. Is het eigendom van je leven misschien nog de laatste stap die genomen moet worden.

Want finaal is het voor mij simpel indien het antwoord is dat je zelf over je leven kan beslissen. Dan is levensmoe, depressie, dementie… eender welke onderliggende reden niet meer van belang. Dan kan je beter consequent zeggen en dat iedereen die dat wenst over een vrijwillig en humaan einde mag beslissen. Een deel van mij kan zulke beslissing begrijpen. Ik zou de consequentie eerder bejubelen dan het sjacheren dat er nu plaats grijpt.

Een geschenk van God

Maar dan breng ik één ander aspect naar voren, namelijk dat je misschien niet de eigenaar van je leven bent. Als gelovige ben ik er helemaal van overtuigd dat het leven een geschenk is van God. Zelfs als het een kwelling is, is dat begrijpbaar als je het ganse plan van Hemelse Vader kent. Als je zou weten hoe we in het voorbestaan gestreden hebben voor het recht om een lichaam en levende ziel te krijgen, zou je er waarschijnlijk net als ik anders tegenaan kijken.

En zelfs dan nog blijft de vraag: mag je zelf beschikken over dit geschenk. Heiligen der Laatste Dagen weten door openbaring dat God ons volledig zelfbeschikkingsrecht heeft gegeven. Vanuit die optiek, heb je finaal het recht om over je leven te beschikken. Dat zal ik als lid van onze kerk zelfs niet ontkennen. Je hebt ook de keuze om bijvoorbeeld overspel te plegen. Maar als gelovige weet je dat je vrij bent in je keuze, maar niet in de consequenties.

Neen aan euthanasie

Daarom zal ik kiezen tegen euthanasie. Omdat ik geloof in het Heilsplan en de redenen waarom we hier zijn. Puur geloof. En daarbij hoor ik al velen denken (weliswaar minder dan zij die denken ‘idioot’): ‘Fijn voor u, maar dring uw zienswijze niet aan ons op.’. Die verwijs ik naar de eerste alinea. Ik stel mijn bedrijf en eigen inzet ter beschikking om een andere mening aan bod te laten komen. Ik vind dat ik daardoor wel zeker het recht heb om ook mijn gedacht te delen.

Ik lees ook de tweets die klinken ‘wacht maar tot jij…’. Laat ik daar meteen twee keer op antwoorden. Ik heb jaren geleden een hersenbloeding gehad, een deels mislukte hersenoperatie en nog meer hersenschade tot gevolg (dit is het moment waarop de tweets komen ‘dat merken we’). Ik zat toen diep. Ik kreeg te horen nooit meer te kunnen stappen of normaal te praten. Ik heb toen ook verschillende malen gezegd ‘geef hier, die spuit’. Eerlijk, zonder mijn geloof had ik hier misschien niet meer gezeten en had ik voor euthanasie gekozen. Dus ik denk dat ik er dichter heb bij gestaan dan een merendeel van de andere deelnemers aan het debat. En vorig jaar opnieuw, tot mijn ver gedementeerde grootmoeder aan haar laatste weken bezig was. Haar zo zien, deed immens pijn. Mijn gebed was meestal ‘Vader, moet dit nog blijven duren?’. Maar ik wist dat we er samen over gesproken hadden en dat zij dezelfde keuze als ik had gemaakt.

Geeft mij dat meer recht van spreken dan een ander? Neen, zeker niet. Maar het neemt wel wat wind uit de zeilen van de mensen die vinden dat je heel wat argumenten mag aanhalen, behalve geloof. Want dat is irrationeel en mag niet gebruikt worden in het debat. Daar ben ik het dus niet mee eens. Dit is een debat over iets zeer diep, qua emoties voor alle betrokkenen. Want ik ben even hard overtuigd dat wie kiest voor euthanasie, dat niet licht doet en ook veel verdriet voelt. Ook beseft dat veel anderen verdriet zullen hebben. Iemand kwijt geraken doet pijn, ook en zelfs als die persoon daar zelf voor gekozen heeft.

Ik kan enkel maar zeggen dat ik geloof in de redenen waarom we op aarde zijn. Dat lijden (soms) bij dat leven hoort. Dat geloven dat lijden niet wegneemt. Wel dat geloof troost biedt. Troost die kan helpen wanneer je het gevoel hebt dat het leven niks meer voor je in houdt. Daarom blijf ik vinden dat de grotere roep naar euthanasie komt in een steeds killere maatschappij. Daarom blijf ik pleiten en uitnodigen voor meer geloof en troost, ook op de moeilijke momenten. Want dit leven, is niet van jou alleen, maar van iedereen die door jou geraakt wordt, waarvan God niet één van de minsten is.