Verdrinken in informatie
Het gebeurt af en toe dat iemand me een vraag stelt waarvan ik denk “komaan, dat vind je zelf meteen als je even moeite doet en Google gebruikt” en vaak gebruik ik dan Let me Google that for you om eigenlijk een beetje te spotten met de vraagsteller. Even goed heb ik zelf al voorgehad om een lmgtfy te krijgen als antwoord op mijn vraag. Ik begin echter te beseffen dat men de vraag soms stelt niet omdat men niets vindt, maar omdat men te veel vindt en er niet meer in slaagt te filteren in de hoeveelheid informatie. Er lijken dan zoveel antwoorden te zijn, zelfs heel wat die elkaars spiegelbeeld lijken te zijn en in contradictie met elkaar zijn, dat je eigenlijk even ver staat zonder antwoord.
Misschien ben je op zulk moment zelfs beter af zonder antwoord, want een verkeerd antwoord kan meer schade aanbrengen. Het is niet voor niets dat er bij de dokters tegenwoordig affiches ophangen met waarschuwingen voor “dokter Google”. Kwaadsprekers onder ons zouden kunnen zeggen dat dokters dit ophangen om hun eigen inkomsten te beschermen of omdat ze er niet tegen kunnen in twijfel getrokken te worden, maar ik kan me inbeelden dat men patiënten over de vloer krijgt die zo gefixeerd zijn op wat ze denken te hebben, dat ze eerder het lijstje symptomen van het internet citeren dan wat ze werkelijk voelen. Best gevaarlijk, lijkt me.
Ik vind Google fantastisch. Ik gebruik het ongelooflijk veel en ik slaag er in heel wat informatie te ontsluiten die anderen niet onmiddellijk lijken te vinden. Sommigen van mijn vrienden noemen me dan ook al “mister Google” en eigenlijk ben ik blij dat ze mij betrouwbaar genoeg vinden om hun vraag aan door te spelen.
Tegelijk besef ik dat in alles wat ik nu vertel, best wel een belangrijke boodschap zit. We verdrinken in zoveel informatie, dat het moeilijk wordt om waardevolle informatie te scheiden van minder belangrijke informatie of zelfs van fake news, een fenomeen dat gevoed wordt door sociale media, die nota bene uitgevonden zijn om vlot informatie met elkaar te kunnen delen.
Wat ik deze morgen in de wagen geleerd heb, is om eens gewoon recht voor je neus te kijken. In mijn geval hielp het, want het detail dat ik zocht, stond geprojecteerd op mijn ruit in mijn heads-up display. In het echte leven is het echter niet anders. De antwoorden liggen soms voor het rapen, als we ze maar willen zien.
Les twee: vertrouw op anderen. Moest ik deze morgen nog zijn fout gereden, wat zou er mis zijn om nog eens de oude methode toe te passen en het raampje naar beneden te draaien en iemand om hulp te vragen? Moeten we niet iets vaker de informatietechnologie aan de kant leggen zodat we eens minder informatie krijgen en ons focussen op enkel die informatie die we van vrienden, familie of geliefden kunnen krijgen. Niet gebundeld in 140 of 160 karakters in schabouwelijke taal? Eens een lekker ouderwets gesprek bijvoorbeeld; niks mis mee.
We moeten dat vooral eens doen met vragen die ergens, misschien diep begraven, in ons allemaal zitten. Wat die vragen zijn, kan voor ieder van ons verschillend zijn, maar ik ben er wel van overtuigd dat we allemaal zulke vragen in ons hebben zitten. Vragen die eens wat meer tijd en studie vergen en die gerust eens mogen wachten op een uitgerijpt antwoord.
Zin geven als antwoord
Bezinning zullen sommigen dat noemen. Bezinnen in de betekenis van “zin geven aan”. “Zin geven”: zin staat er als enkelvoud. Geen overdaad aan antwoorden en enerzijds-anderzijds geschipper tussen wal en schip. Gewoon een eenvoudige zin als antwoord op complexe vragen. Dat is soms een veel moeilijkere opdracht dan “schrijf een essay van 80 pagina’s over …”. Ik had vanmorgen een deugddoend gesprek met mijn ringpresident Joep Boom. Hij was als goede herder bezorgd om me omdat er de laatste tijd veel op me was afgekomen, maar toen ik hem vertelde dat ik het positief inzag, keek hij even op. Ik legde hem toen uit dat ik regelmatig voor scholen ga spreken en dat ik dan de vraag krijg “wat heeft u volgens u zo succesvol gemaakt als zakenman?”. Dan antwoord ik altijd: “veel fouten maken op de voorwaarde dat je uit iedere fout minstens één les trekt”. Ik vertelde mijn ringpresident dat dit volgens mij ook een eenvoudig antwoord is op de vraag “hoe leert het mormonisme aan om te blijven groeien?”. Eén zin: leer uit je fouten, sta op en ga weer verder. Velen kennen de parabel van de overspelige vrouw en Jezus’ wijze woorden “wie zonder zonde is, werpe de eerste steen”. De les die de meesten daaruit leren (en het is een belangrijke les) is dat we niet zomaar mogen veroordelen. Maar de tweede les die wat meer verborgen ligt, is wat Jezus tegen de vrouw zegt “ga heen en zondig niet meer”. Daarin ligt ook besloten “ik hoop dat je hier iets uit geleerd hebt en dat je deze wijze les meeneemt”. Het zou dus niet slecht zijn dat we eens wat meer stil staan bij de antwoorden die voor onze neus liggen, in ons hart, bij onze vrienden, maar ook bij onze Hemelse Vader. Ik gaf het voorbeeld zonet om aan te tonen hoe zelfs op heel eigentijdse vragen, er antwoorden te vinden zijn in de Schriften. De antwoorden, hoe moeilijk te vinden, zijn vaak vlak voor onze neus als we tenminste kijken en er de tijd voor nemen om te kijken. Mijn wens deze zondag is dan ook dat jullie allemaal de tijd vinden om eens wat langer recht voor je uit te kijken naar het antwoord dat je zoekt en dat je op die manier die zin mag vinden, die zin geeft aan je zoektocht en een antwoord op je vraag.
Ontdek meer van GeensZins
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
