Schitter als een kleine ster, mijn liefje

Vreugde en verdriet kunnen zo kort bij mekaar liggen. Amper twee weken geleden wisten we dat Isabel terug zwanger was, vorige week vertelden we het aan familie en vrienden en nu hebben we al afscheid moeten nemen van ons babytje. Gisteravond was er al een teken aan de wand, vanmorgen was er duidelijk iets mis en zijn we in allerijl naar het ziekenhuis gereden, waar de gynaecoloog al na een minuut wist te zeggen dat het om een miskraam ging en er niks te doen viel. De ganse dag zit ik hier al als een geslagen hond en vraag ik me vooral af “waarom?”. Heb ik iets fout gedaan? Een maand geleden vroeg ik God ons te zegenen met een nieuw zieltje, vorige week dankte ik Hem er voor en nu…? Is dit een straf voor iets? Mag ik boos zijn op God omdat hij boos is op ons? In ieder geval weet ik één ding: men mag zeggen wat men wil over abortus en ongeboren leven of al dan niet leven… Voor ons was dit kindje er al volledig en was het zieltje reeds welkom in ons gezin en daarom zal het al even erg gemist worden. Dit is de tweede keer dat het ons overkomt, ik weet dat het verdriet dus ergens een plaats zal vinden in mijn hartje, maar tegelijk is er ook weer een stukje van mezelf gestorven. Ik hoop dat je daarboven gelukkig bent, mijn kleine lieve …