Vrede speel je niet

Ik las op Linda’s blog een prachtig verhaal over vrede. Kinderen waren oorlogje aan het spelen en hun grootvader zei dat oorlog veel pijn met zich meebracht en dat ze beter vrede konden spelen. De kinderen stelden hem echter een heel goede vraag: “Hoe speel je vrede, opa?”. Een vraag om stil te staan in deze vredesweek, want ook opa wist het antwoord niet.   Het zit duidelijk in onze woorden: je maakt een ruzie, je voert een oorlog. Duidelijk dat een mens dus zijn creatieve capaciteiten nodig heeft om een oorlog te creëren. Maar vrede moet je stichten. Stichten vergt veel meer van onze creatieve vaardigheden dan snel iets maken. Stichten betekent immers dat je iets blijvend maakt, iets wat generaties kan overleven. Een merkteken waarnaar iedereen kan opkijken.   En toch is vrede zo broos. Zo moeilijk te scheppen, zo makkelijk af te breken. Is dat de destructieve aard van de mensen? Is dat de reden waarom kinderen intuïtief weten hoe ze oorlogje spelen, maar niet hoe men vrede speelt? Is vrede saaier dan oorlog? Dit zijn allemaal vragen die evident lijken, maar de antwoorden niet. Moest het simpel zijn om vrede te hebben, dan zou onze aarde momenteel niet verkloot worden door alle conflicten, veraf of dichtbij. Europa heeft zijn oorlogen gekend en momenteel woedt er weer één in de vorm van terrorisme. En niemand lijkt een antwoord te hebben op blijvende vrede.   Ik heb deze week zelf een les geleerd. Mijn grootvader is overleden. Tussen alle pijn door die ik voelde door het gemis (hoewel ik weet dat ik hem zal terug zien als we eenmaal allemaal opnieuw tot leven worden gewekt of eerder al in de geestenwereld), had ik ook de taak om de vrede tussen de clans in mijn familie te bewaken.   Ik ga niet in op de details, want die interesseren mezelf eigenlijk op dit moment bitter weinig. Ik wilde maar één ding: in rust en vrede met respect afscheid nemen van mijn grootvader. Dat gaf me de kracht om go-between te zijn en in het beste geval een wapenstilstand te hebben. Blijvende vrede brengen, daar heb ik zelfs nooit op gehoopt. Dat ligt ver buiten mijn mogelijkheden.   Maar het heeft me dus geleerd te beseffen dat vrede stichten een ongelooflijk moeilijke opdracht is. In Matteüs 5:9 lezen we:

Zalig zijn de vredestichters, want zij zullen Gods ​kinderen​ genoemd worden.

en sinds deze week geloof en begrijp ik deze vers volledig. Mensen die daar in lukken, mogen echt kinderen van God genoemd worden.   De belangrijkste les die ik echter geleerd heb, is dat vrede stichten in je eigen hart begint. Daar gaat deze vers ook over. Vroeger was ik anders: oog om oog, tand om tand, was meer mijn motto. Het is zeker mijn natuurlijke reflex. Soms nog, ik ben ver van perfect, voel ik de aandrang om een ruzie, eender welke, hoe groot of klein ook, niet op te lossen. Meestal is het dan een kwestie van ego: ik vind dat ik gelijk heb en dat gelijk moet halen én krijgen. Het recht van de sterkste (qua karakter).   Maar het geluk is meer te vinden in vrede. Laat de verschillen achterwege. Focus niet op wat je gekwetst heeft. Dat is gebeurd, ligt in het verleden en kan dus niet meer veranderd worden. Concentreer je echter op de toekomst. Wil je een toekomst met meer ruzie en pijn, of wil je een toekomst waarin je kan genieten van wat je voor mekaar kan betekenen.   Sinds ik dat besef, heb ik de enorme aandrang om iedereen die ik ooit gekwetst heb aan te spreken en sorry te zeggen. Ik heb zelfs in het verleden een paar goede vrienden verloren doordat ik geen aandacht had voor wat voor hen telde. Ik wou dat ik het allemaal kon goedmaken.   Dat verlangen is een verandering van mijn hart. Hoewel ik het pas sinds deze week begin te zien en nog een hele weg heb af te leggen, merk ik dat dit de invloed is van meer dan vijf jaar het verlangen te hebben om meer op Christus te lijken en te leven volgens Zijn lessen. Nu snap ik des te meer wat het betekent om de natuurlijke mens af te leggen en de naam van Christus op te nemen.   Dus de antwoorden op mijn vragen, liggen in het evangelie van Christus vervat. Niet oordelen, de andere wang toekeren, je vijanden liefhebben, … Het gaat allemaal om vrede te hebben met God, jezelf en de anderen. Zoals Christus ons zelf leerde, draait het allemaal hierom:

En u zult de Heere, uw God, ​liefhebben​ met heel uw ​hart​ en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht. Dit is het eerste gebod.

En het tweede, hieraan gelijk, is dit: U zult uw naaste ​liefhebben​ als uzelf. Er is geen ander gebod groter dan deze.

  Vrede begint in je eigen hart. Pas als daar vrede heerst, kan je die uitstralen en uitdelen. Door dat elke dag opnieuw te doen, speel je geen vrede: neen, dan sticht je vrede.