Seksuele waarden onderwijzen is het recht van de ouders

Waarden en normen zijn vaak complementair, soms competitief. Normen dienen gebaseerd te zijn op gedeelde waarden, maar zijn vaak pas nodig omdat de waarden niet meer voldoende gedeeld en gedragen worden. Normen kunnen in regels en wetten gegoten worden en moeten afgedwongen worden door de overheid. Waarden worden gedeeld en zolang ze geen normering behoeven, dient de staat zijn handen daar van af te houden.

Evras gaat verder

Het Evras-decreet regelt in het onderwijs in Franstalig België dat de leerlingen in hun schoolloopbaan vier uur verplicht les krijgen over seksuele opvoeding. Twee uren in het zesde leerjaar en twee in het vierde middelbaar. Het protest dat we nu in Franstalig België zien tegen Evras heeft rechtstreeks te maken met de vraag over wie waarden mag of moet bijbrengen aan onze jongeren. Seksuele opvoeding kaderen als iets louter wetenschappelijks, doet er in deze discussie niet toe. Voortplanting wordt al jaren gegeven in de les biologie en ik herinner me nog levendig het gegiechel van de meisjes en het machogedrag van de jongens tijdens die lesuren. Er werd toen echter geen woord gerept over de waarden die bij seks horen. Vandaag teruggrijpen naar het argument dat “het al jaren zo loopt”, is een zwaktebod, want Evras beoogt veel meer dan louter de biologie omtrent menselijke voortplanting. De discussie loopt hoog op omdat de opsomming van wat onderwezen wordt, rechtstreeks raakt aan fundamentele waarden. Waarden horen in de eerste plaats thuis in de opvoeding, waarbij de ouders de keuze maken welke waarden ze hun kinderen bijbrengen. Tegenwoordig horen we echter de roep om de opvoeding aan het onderwijs, en via de eindtermen dus aan de overheid, uit te besteden. Denk maar aan financiële geletterdheid, burgerschap, verkeersveiligheid enzovoort. Vaak zaken die meer met waarden te maken hebben dan met louter kennis.

Wanneer de overheid waarden vast legt

Tegelijk moet men te beseffen dat wanneer de overheid zich met waarden wil bezighouden, men verplicht naar breed gedragen principes moet gaan. Zoniet beginnen de discussies, zoals in dit geval. Wanneer een overheid zoveel gedeelde waarden gaat opleggen, blijft er nog weinig individuele keuze over. Socioloog Mark Elchardus schreef onlangs in De Morgen (9 sep 23) ook al dat er vaak wordt gerefereerd aan de tirannie van meerderheden, terwijl het vaak om minderheden gaat. Ook hier, in deze discussie speelt dat een rol. Men wil het protest framen in het kader van bepaalde religieuze minderheden, lees moslims. Sta me toe om als lid van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen ook bij het protest aan te sluiten. Ik onderschrijf het protest tegen de nieuwe lesinhoud omtrent seksuele opvoeding dat nu vooral uit moslimhoek komt. Ik vind dat het de ouders toe komt om te kiezen welke waarden aan onze kinderen wordt meegegeven. Voortplanting is biologisch, maar het feit dat seks iets intiems dient te zijn dat enkel binnen het huwelijk respectvol wordt gedeeld, is een waarde die ik wil delen met mijn kinderen. Ik wil niet dat het onderwijs komt zeggen dat seks eender hoe, waar, wanneer of met wie dan ook oké is zolang het maar met wederzijdse toestemming gebeurt.

Staatskundig woke opvoeden?

We mogen ook niet te licht over deze discussie heen gaan en ze weg zetten als een protest van religieuze gekken. Het gaat fundamenteel over de vraag hoe ver de staat kan doordringen in het opvoedingsproces. We zien immers dat wie zich bewust wordt van de draagwijdte van dit soort beslissingen, de keerzijdes begint te zien. Bart De Wever scoort met zijn boek Over woke. Wie Evras bestudeert, ziet echter dat de deur wordt geopend voor principes waar De Wever voor waarschuwt. Kinderen krijgen niet alleen de biologie mee, maar ook zaken zoals genderfluïditeit. Seksuele opvoeding hoort rechtstreeks thuis in het waardenpalet dat een persoon gebruikt om zijn identiteit mee te vormen. Moeten we dat aan de overheid overlaten? Willen we echt dat waardenkeuzes en identiteitsvorming een taak van de overheid worden? Het is opvallend dat de linkerzijde ten strijde trekt tegen identiteitsvorming door de overheid door bv de Canon van Vlaanderen en het gebruik van de thuistaal op de speelplaats, maar nu aan de kant staat van de door de staat gekozen verplichte seksuele identiteit.

Vertrouw ouders

Waarden horen thuis in de opvoeding – en die vindt thuis plaats. Ook wanneer het gaat over waarden die niet meer breed gedragen worden. Enkel waarden die de normen van de maatschappij overtreden, moeten worden bestreden. Voor de rest moet de overheid de ouders vertrouwen en niet wantrouwen. Zo niet eindigen we in een maatschappij die geen waarden overhoudt.