Tijd voor echte solidariteit met Gaza

Als lid van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen voel ik me vanzelfsprekend verbonden met Israël. Toen het land op 7 oktober 2023 werd aangevallen door Hamas vanuit de Gazastrook, reageerde ik spontaan met verontwaardiging en diepe medeleven. Ik vond het verschrikkelijk wat er gebeurde. Had men mij die dag een Davidster opgespeld, ik zou ze met fierheid gedragen hebben. Israël blijft immers het land waar onze Redder en Heiland geboren werd, gewandeld heeft en zijn bediening volbracht heeft. Die band zal er altijd zijn. Het Joodse volk is en blijft het uitverkoren volk van God waarmee we als christenen een band hebben. Dat kan niemand mij afnemen.

Maar precies daarom moet ik ook de moed hebben om de waarheid te benoemen. Wat er intussen in Gaza gebeurt, tart elke verbeelding. De massale vernietiging, het menselijk leed en de talloze slachtoffers laten zich niet meer rechtvaardigen met het recht op zelfverdediging. Israël had dat recht, zonder twijfel. Maar het land is in zijn reactie veel te ver gegaan. We kunnen het niet anders noemen: dit is een genocide die buiten alle proporties is.

Geen tijd om te zwijgen

Als christen kan ik dan niet zwijgen. Ik voel me verbonden met Israël, maar ik voel me evenzeer verbonden met de slachtoffers in Gaza. Ook zij zijn mijn broeders en zusters, kinderen van dezelfde hemelse Vader. Daarom roep ik op dat onze politiek niet enkel gestuurd wordt door berekening of machtsevenwicht, maar ook door barmhartigheid. We moeten barmhartigheid laten zegenvieren. En dat begint bij onszelf.

Onze regering verdient lof voor de rol die ze al heeft gespeeld. België heeft niet gewacht en heeft belangrijke stappen gezet in de humanitaire hulpverlening aan Gaza. Maar tegelijk blijft er te veel hangen in symboliek. Het politieke spel rond de erkenning van Palestina, of die nu met voorwaarden komt of niet, brengt geen brood op de plank en stopt geen bommenregen. Daarin heeft eerste minister De Wever gelijk: enkel erkenning helpt de inwoners van Gaza niet vooruit. Maar net daarom moet België meer doen.

Wie zegt dat ons land “toch geen verschil kan maken”, kijkt weg. En wie wegkijkt, geeft het kwaad vrij spel. Realpolitik mag ons niet verlammen. Kleine landen hebben in de geschiedenis vaker het verschil gemaakt, niet door macht, maar door moed. Laat België desnoods het eerste land zijn dat echte, concrete stappen onderneemt. Een economische boycot behoort tot de krachtigste middelen die we in handen hebben. Met louter symbolische acties komen we er niet meer. Het is tijd om te tonen dat woorden gevolgen hebben.

Tijd voor solidariteit

Sommigen zullen zeggen dat we onze blik beter op onze eigen problemen richten: de stijgende kosten van het leven, de politieke onzekerheden, de maatschappelijke spanningen. Maar internationale solidariteit mag niet afhankelijk zijn van onze binnenlandse zorgen. Bovendien komt de oorlog ook dichter bij onszelf. Drones in Europees luchtruim herinneren ons eraan dat de vlam snel kan overslaan. Als het ooit onze beurt is om solidariteit te vragen, hoe geloofwaardig zijn we dan als we nu wegkijken van de slachtoffers in Gaza? Solidariteit kan je niet enkel opeisen, je moet ze ook geven.

Daarom pleit ik voor meer moed in onze politiek. Laat België een voortrekker zijn. Laat ons tonen dat solidariteit geen hol woord is, maar een concrete keuze. Dat wij niet alleen verbonden zijn met het volk van Israël, maar ook met elke onschuldige die lijdt onder oorlog en geweld.

Het is tijd voor meer dan medeleven. Het is tijd voor echte solidariteit.