Ik heb de waarheid gevonden

Vandaag zijn we na een jaar van bezinning en onze eerste contacten met de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatse Dagen opnieuw naar de zondagsdienst geweest. Aangezien het de eerste zondag van de maand was, was het vasten en getuigenissen. Waarom weet ik niet, maar ik voelde de noodzaak om mijn getuigenis te delen. Die ging ongeveer als volgt:  

Ik ben niet echt gelovig opgevoed. Thuis zeker niet. Ik kreeg wel de normale nummertjes opgevoerd, zoals doop en vormsel, maar voor de rest kwam ik enkel met geloof in contact omdat ik naar een katholieke school ging en dus verplicht godsdienst had. 20 jaar geleden stond ik in de kerk van Franciscus van Assisi. Daar staat een standbeeld van die man waar je altijd twee witte duiven kan vinden. Ik was toen net 18 geworden en ik was niet echt bewust van het feit dat ik spiritueel gezien iets miste in mijn leven. Daar op die plek echter, voelde ik een stem in mezelf. Niet dat ik echt een stem hoorde, maar het was toch alsof God zelf tegen me had gezegd “David jongen, wat zijt gij nu van plan met uw leven? Maak er iets van. En help me tegelijk, Ik heb je nodig.” Ik kan het nog altijd niet verklaren, maar het had wel een enorm effect op me. Niet veel later voelde ik het echt als een roeping aan. De daarop volgende jaren was ik er echt van overtuigd dat ik priester wilde worden. De tegenkanting uit familie weerhield me ervan dat holderdebolder te doen, maar tegelijk was ik er toch mee bezig. Maar na een tijdje voelde ik dat het niet juist was. Het strookte niet met een andere droom, een andere sterke wens, namelijk een gezin krijgen, kinderen krijgen en zo een hoeksteen vormen. Ik ben dus geen priester geworden, maar wel zakenman en enkele jaren later gelukkige echtgenoot  en fiere papa. Maar er bleef toch een leegte, die ik regelmatig opvulde met te bidden. Uit gewoonte soms in een kerk, maar meestal ergens op mezelf. En bidden was geen paternoster aframmelen, maar wel een persoonlijk gebed tot God. ik voelde Hem duidelijk als een persoon aan, die me soms verder hielp.   Toen ik een jaar geleden via mijn vrouw in aanraking kwam met de Mormonen (zij had reeds als tiener een onverklaarbare drang om daar meer van te weten), ging er bij mij een belletje rinkelen. Ik las alles wat ik te pakken kon krijgen en voelde me enorm aangetrokken. Op dezelfde manier als in Assisi wist ik dat ik opnieuw die stem gehoord had via een speciaal gevoel vanbinnen, die me liet voelen dat ik nu echt juist zat. Een paar weken geleden beslisten mijn vrouw en ik dat we klaar waren om de volgende stap te zetten: ons formeel aansluiten bij de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Via Elder Schulte en Elder Larson en de familie Verdegem, prikten we een datum vast, zijn we begonnen aan onze lessen en kijken we nu uit naar dat weekend van 19 november.   Ik weet dat deze Kerk waar is, dat het evangelie hersteld is. Dat voel ik gewoon vanbinnen. Dat getuig ik in de naam van Jezus Christus. Amen.