Wat een roeping

Dat is echt wat ik kan zeggen na twee weken. Wat een bijzondere twee weken. Afwisselend het gevoel van “help, wat moet ik nu doen” en “ok, met de nodige inspiratie lukt dit wel”. Ik had niet verwacht dat het meteen zo uiteenlopend zou zijn. Het mooiste van allemaal is dat ik voel dat ik een invloed heb op hoe mensen hun relatie tot Christus beleven. Het doet me alsmaar meer beseffen dat ik echt goed moet luisteren naar de Heilige Geest. Als ik dat toe en ik volg die inspiratie, dan voel ik dat belangrijk is voor onze leden om iemand te hebben die hen helpt.

Belangrijke les die ik al geleerd heb is er voor zorgen dat iedereen voelt dat hij of zij geliefd is. Wie het moeilijk heeft, kan nogal eens het gevoel krijgen dat hij door God verlaten is. Des te belangrijker is het om dat moment je hand uit te steken en te laten voelen “je hoort erbij”.

Ik heb ook genoten van een tempelweekend met onze jongeren. Ik had er eerst wat schrik voor. Voor een tiener ben ik al immers stokoud met mijn vijftig jaar. Mijn vrees was onterecht. We hebben echt een toffe groep jongeren en het klikte. Ik had er echt plezier in om samen met hen tijd door te brengen en zowel geestelijke als leuke dingen te doen.

De weken voor mijn roeping had ik soms zo veel schrik, dat ik me zelf in de duisternis voelde. Gelukkig waren er een pak vrienden die licht brachten. En nu voel ik hoe ik op mijn beurt licht kan brengen. Het is zoals ik met een foto aan de jongeren liet zien: al leg je nog een zwarte doek zodat het licht de aarde niet kan bereiken, de kleinste spleet is genoeg om toch een pak groen uit de grond te laten schieten. Dus wanneer wij denken dat we niet veel kunnen betekenen voor iemand, dan moeten we er aan denken hoeveel je kan bereiken, zelfs al breng je maar een spleetje licht van Christus met je mee. Net daarom moeten je kruiken altijd gevuld zijn met olie, want je weet nooit wanneer je onverwacht licht moet brengen naar iemand.