Gruwel in naam van God/Allah

PIN
Als diep-gelovige christen ben ik vol afschuw voor wat er gebeurd is in Parijs. Zoveel doden in twee aanslagen, is gewoon triestig – en ik gebruik het woord triestig omdat ik te veel verdriet heb om een beter woord te vinden. Het kan en mag nooit dat er gemoord wordt in de naam van God. Of welke andere naam je Hem ook geeft. Toch gebeurt en gebeurde dit. In quasi elke religie.   God is een goed excuus voor geweld, zo lijkt het. Op zich verwondert het me niet. Er zijn weinig dingen die zo emotioneel diep gaan als geloof, zowel voor hen die geloven als voor niet-gelovigen, heb ik al gemerkt. Zeg tegen een atheïst dat je gelooft, en je krijgt een vlaag over je heen in de overtreffende trap. Geloof maakt blijkbaar heel wat los.   De reactie die ik daarnet van mijn maat Moustafa – een overtuigd moslim – hoorde, is een wijze reactie. Hij zei: “Ik vind het niet fijn als ze Mohammed beledigen. Voor mij is hij belangrijk. Maar niemand heeft mij geweld aangedaan als ze iets slecht over hem schrijven. Als iemand iets slecht schrijft, dan moet ik als moslim die argumenten met hetzelfde wapen bestrijden: dan moet ik mijn mening schrijven. Met respect, maar wel met overtuiging. Maar zulk dodelijk geweld is niet de manier waarop Allah wil dat we ons verdedigen.”   Dat strookt dus volledig met mijn visie als Mormoon – trouwens niet alleen mijn visie maar een basisbegrip in onze religie. Het draait om respect. Als je wil dat je in jouw mening of jouw (on)geloof gerespecteerd wordt, begin dan met zelf respect te tonen voor wat een ander (niet) gelooft. Of zoals het in onze basisprincipes staat:
“Wij eisen het goed recht de almachtige God te aanbidden volgens de stem van ons eigen geweten, en kennen alle mensen hetzelfde goed recht toe: laat hen aanbidden hoe, waar of wat zij willen.”
  Ik vind het ook niet fijn als iemand met mijn geloof lacht, in de bedoeling vooral van uitlachen. Maar als ik al de nood voel om mij te verdedigen, dan wil ik dat doen met woorden, met uitleg waarom God zo belangrijk voor mij is. Maar humor is humor en moet mogelijk zijn. Ik moet niet alle humor leuk vinden, om te erkennen dat het humor is. Ook als is het humor die enkel bedoeld is om te kwetsen. Ik heb zelf als Mormoon naar The Book of Mormon musical in Londen gaan kijken. Ik vond het niet leuk dat anderen lachten met de stukken die voor ons belangrijk zijn, maar langs de andere kant heb ik met veel dingen harder gelachen dan de rest, gewoon omdat ik veel meer begreep van datgene waarmee men lachte.   Gisteren las ik dat sommigen de beslissing van AP om geen foto’s met Charlie Hebdo cartoons te tonen laf noemden. Ik dacht in eerste instantie hetzelfde, maar een column deed me vandaag realiseren dat ik reageerde als Europeaan. Hier is iedere vorm van satire en kritiek mogelijk, in Amerika raakt men gewoon niet aan religies. niet uit angst, maar meer uit respect. Zoals Els Aeyels uitlegt, is religie in Amerika zo ingeburgerd, dat men er met meer respect mee omgaat.   Iedere cultuurgemeenschap moet op haar manier omgaan met geloof en ongeloof. Maar het Amerikaanse voorbeeld zou niet slecht zijn om wat navolging te krijgen: gewoon iedereen meer respect laten hebben voor wat we geloven of niet geloven.   En respect verdraagt geen geweld; laat dat duidelijk wezen! Dat moet iedereen geloven.

Ontdek meer van GeensZins

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Ontdek meer van GeensZins

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder