Eén maand kerkvorst

De titel is een knipoog naar mijn goede, (voorlopig nog) atheïstische vriend Karl Drabbe. Sinds ik bisschop werd, begroet hij me speels met die titel. Ik lach er mee, want hij bedoelt het lief en het past bij mijn zelfrelativering. Want niks is verder van de waarheid. Bisschop zijn is niks vorstelijk, tenzij je ergens een vergelijking zou maken met het vorstelijke van de Koning der Koningen, Jezus Christus, die kwam om ons te dienen. Dat is wat ik namelijk zo fijn vind aan deze roeping: dienen.

In de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen wordt vaak het beeld gebruikt uit de brief van apostel Paulus aan de Korinthiërs, specifiek in 1 Korinthiërs hoofdstuk 12. In dit hoofdstuk legt Paulus uit dat elk lid van de kerk een specifieke rol en functie heeft, net zoals elk deel van het lichaam een unieke en essentiële taak heeft. Dit beeld benadrukt de eenheid en de diversiteit binnen de kerk en het belang van elke individuele bijdrage. Er zijn dus geen kleine en grote roepingen. Wie kan zeggen dat de verantwoordelijkheid van iemand die lesgeeft op zondag aan een negenjarige minder belangrijk is dan die van een bisschop?

Dat neemt echter niets weg van mijn ervaringen. Ik geniet om in deze roeping te dienen. Het geeft mij, en dit is dus heel persoonlijk, een schitterende kans om anderen te helpen. Het mooiste dat ik gehoord heb de afgelopen weken was “bedankt bisschop, dat u de tijd nam om me op te zoeken en te luisteren”. Ik kan me inbeelden dat die woorden altijd zalig klinken bij hen die tijd vrijmaken voor hun broeders en zusters. Sommigen doen dat door mensen op te halen, anderen door een helpende hand te bieden. Een les voorbereiden zodat mensen geestelijk naar huis gaan op zondag. De barbecue volleggen met lekkere hapjes zodat iedereen kan genieten van eten, drinken en goed gezelschap. Wanneer ik dankbaar ben dat ik kan dienen, bedenk ik me dat ik dat met velen kan delen in de kerk en dat de heiligen der laatste dagen dat gevoel herkennen.

Ik ga evenmin ontkennen dat het soms uitdagend is. We blijven een kerk waarin iedereen een steentje bijdraagt en ik heb de taak te zorgen dat die tandwielen in elkaar passen en dat overal de juiste mensen geroepen zijn. Dat is een serieuze puzzel op sommige momenten. Een behoorlijke uitdaging om met alle praktische beperkingen en persoonlijke wensen rekening te houden. Er zijn immers nog zo veel verantwoordelijkheden buiten de kerk en ieder doet zijn best. Sommigen dienen omdat ze best geschikt zijn in een taak, anderen krijgen de kans om te groeien. Ik geef toe dat het me al uurtjes slaap heeft gekost om die puzzel te leggen. Zonder inspiratie lukt het niet en evenmin zonder de bereidwilligheid van alle leden evenmin. Perfect is het niet, maar ik geniet er wel van en ben dankbaar om te zien dat het werkt.

Het moeilijkste aspect om mee te leren leven als bisschop is dat hoewel ik mijn best doe, ik niet aan alle vragen kan tegemoet komen. We zijn maar met een kleine groep en iedereen heeft het druk. Probeer maar eens een vergadering te plannen die voor iedereen perfect zit… Waar mensen zijn, wordt gemensd. Ik hoop altijd dat onze zin voor christelijke naastenliefde ons dat doet realiseren, met name dat er fouten worden gemaakt. Onze gemeenschap is geen grootwarenhuis waar iedereen met een onbeperkte keuze zijn instant gratification kan vinden. Als ik terug grijp naar het eerder genoemde beeld van Paulus, dan betekent het ook dat we allemaal afhankelijk zijn van elkaar. Zonder het hart gaat er geen bloed naar de handen, maar de handen zorgen ook voor de arbeid die nodig is om voedsel te hebben dat energie schenkt aan het hart.

Ik ben dankbaar voor de warme ontvangst in de wijk Sint-Niklaas. Iedereen heeft zijn stijl, zijn grote en kleinere kantjes, maar het is zo fijn om iedereen te leren kennen en te ontdekken wat ik kan doen om de geestelijke beleving beter te maken. Dank je wel voor die kans.