De zegen van grotere units

We zijn inmiddels een paar weken verder sinds er werd aangekondigd dat er verschillende gemeenten zouden verdwijnen en samengevoegd worden met bestaande wijken of zouden samensmelten met nieuwe wijken (een wijk is een lokale unit in de mormoonse kerk, zoals een parochie in de rooms-katholieke kerk). Wat kunnen we er nu al van zeggen?

Grotere units brengen zegeningen

  Onze leiders hebben duidelijk aangegeven dat één van hun bezorgdheden was dat in kleinere units het altijd dezelfden zijn die leidinggevende en dus veeleisende roepingen hebben. Zo woog het kerkwerk vaak op dezelfde gezinnen en families. Anderzijds was het ook vaak zo dat in kleinere gemeenten de jeugd vaak alleen zat of samengevoegd wordt met redelijk wat leeftijdsverschillen tot gevolg. Je legt het evangelie immers niet op dezelfde manier uit aan een zevenjarige als aan een twaalfjarige.   Aan die twee bezorgdheden is duidelijk tegemoetgekomen. Zo zijn mijn twee zonen plots niet meer de enige die op zondag bij de jongemannen zitten, maar hebben ze verschillende leeftijdsgenoten, die een zelfde achtergrond hebben. Vrienden die dus begrijpen wat het betekent om te geloven, maar ook zeuren dat ze op zondag op tijd hun bed uit moeten om 3 uur lang naar de kerk te gaan.   Zo zie ik ook dat er eindelijk werk kan gemaakt worden om jeugdklassen verder te splitsen per leeftijd zodat er makkelijker op maat kan gewerkt worden. OK, er zijn kinderziekten (sorry voor de woordkeuze) om daar mee leren om te gaan, maar het is duidelijk een zegen. Ik kan daar zelf over getuigen als ik merk dat mijn jongens op die paar weken tijd al liever naar de kerk gaan en enthousiast zijn over hun jongemannenpresident.   Ik kan zelf ook bevestigen dat het een verademing is om eindelijk eens één roeping te hebben (nu ja, twee eigenlijk, maar toch al geen vier of vijf meer). Het is zelfs even wennen, maar het laat me nu toe om eindelijk eens een roeping echt in de diepte te kunnen uitwerken. Geen twijfel mogelijk dat ook anderen dit (zullen) ondervinden en dat dit de werking van de wijken zal ten goede komen.  

Geen problemen?

  Is het dan enkel rozengeur en maneschijn? Neen, iedere verandering is aanpassen. Ik ondervind iedere keer als ik van een roeping ontheven word, dat het een aanpassing vergt. Een mens is sowieso geneigd om vast te houden aan wat hij heeft. Het nieuwe is onbekend en dus soms ook onbemind.   Zo is het dus ook met de nieuwe wijken. Ja, een kleine gemeente had ook zijn charme. Je kende iedereen tot op redelijk goed niveau. Je hing als een blok aan mekaar, want met dat groepje moest je het zien te redden. Nu ken ik de meeste nieuwe gezichten niet eens bij naam. Dat zal een tijd vergen.   Ik kan ook goed begrijpen dat heel wat mensen eerst argwanend waren tegen deze verandering. Als je tientallen jaren met quasi dezelfde mensen elke week samenkomt, dan is het gewoon niet leuk als dit plots verandert. Laat staan als groepen opgesplitst worden. Gelukkig is dat tot een minimum beperkt gebleven en is men meestal met de hele groep verhuisd naar een andere wijk.   Het is dan ook heel goed te begrijpen dat op de ringconferentie deze beslissing bij sommigen met een aarzelend handje werd ondersteund. Maar geloof is hopen op wat je niet (onmiddellijk) kan zien en dus was hier zeker ook geloof nodig. Hoop ook. Hopen op het feit dat onze leiders echt op inspiratie handelden en dat de zegeningen zullen volgen.  

Onze kerk is niet democratisch maar theocratisch

  Er wordt misschien geopperd dat deze beslissing in het grootste geheim door een klein groepje werd voorbereid, maar is dat zo abnormaal? In de eerste plaats was het de laatste maanden geen “groot” geheim meer. Al meer dan een half jaar gonsde het van de geruchten. Maar daarbij komt ook het feit dat je zoiets best degelijk voorbereid zonder veel onzekerheid te creëren.   Waar de kritiek klinkt dat dit allemaal gebeurd is zonder polderoverleg, lijkt men te vergeten dat onze kerk geen democratie is, maar een theocratie. Ze wordt geleid door Jezus Christus die via de Heilige Geest zijn werklui, wij dus, feilbare mensen, aanstuurt om beslissingen te nemen. Wie weet wat er gebeurd zou zijn met bilateraal overleg? Daar zien we in België elke dag de gevolgen van: compromissen die je nadien een draak van een oplossing vindt. Als je één iemand inzeg had gegeven in de keuze naar welke unit hij of zij zou gaan, dan moet je dat aan iedereen geven. Waar is dan nog de orde in het koninkrijk van Christus op aarde?   In dat geval was er waarschijnlijk jaren gepalaverd om het proberen iedereen naar de zin te maken, wat nooit zou gelukt zijn. Hadden de hardste roepers dan het laken het meest naar zich toegehaald? Zo werkt onze kerk helemaal niet. Integendeel, ze moet vooral rekening houden met hen die niet zo hard roepen.  

Vlaanderen versus Nederland

  Ik hoor ook dat het opvallend is dat er veel meer units verdwenen zijn in het Vlaamse gedeelte van onze ring dan in het Nederlandse deel. Kwatongen zouden zelfs durven opperen dat dit komt omdat onze ring geleid wordt door een Nederlander. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Als het vorige verwijt al steek zou houden, dan moeten we er op wijzen dat dat kleine groepje dat beslist heeft, bestaat uit één Nederlander en twee Vlamingen.   Voor zover ik hoor, heeft men zich heel objectief laten leiden door een reeks van criteria. Vooral de afstand tot de kerk was een heel belangrijk gegeven. Verder moest men dan ook kijken waar er al wijken waren en waar de geschikte gebouwen stonden. Geen makkelijke oefening, als je het mij vraagt.   Misschien zijn er mensen die denken dat we beter een Belgische ring hadden in plaats van een Vlaams/Nederlandse ring. Ik zie niet in hoe dit kan helpen. Een Belgisch gevoel bestaat niet. Een Vlaming heeft duizend keer meer gemeen met een Nederlander, dan met een franstalige Belg. Geloof is sowieso een cultureel gegeven en Europa wordt in twee grote culturele families gedeeld: de noordelijke germaanse cultuur en de zuidelijke romaanse cultuur. Die scheidslijn loopt dwars door België. België is hoedanook een ramp als het op eenheid aankomt en steeds meer lijkt het er op dat we ooit zullen scheiden. De enige keer dat een Vlaming naast een Waal zit, is als de Rode Duivels spelen. Ik ken tientallen (meer dan honderd) Hollandse broeders en zusters, en mijn Waalse geloofsgenoten die ik ken kan ik op één hand tellen.  

Meer bijdragen vanuit Vlaanderen

  Een stuk kritiek die al langer gegeven wordt en los staat van deze consolidatie van units, houdt ergens wel steek. De jongerenwerking over de ringen heen, heeft een overwegend Hollands trekje. Als er verplaatsingen moeten gemaakt worden om onze gelovige tieners samen te brengen, dan is het meestal naar het noorden trekken. Kampen en bijeenkomsten mogen ook wel eens in Vlaanderen georganiseerd worden hoor. Maar misschien nu dat er zoveel ontdubbelingen van roepingen zijn, dat er net voldoende vrijwilligers zullen zijn die geroepen worden om dit ook eens in onze ring te organiseren? Laat dat alvast een oproep zijn aan ons ringpresidium.   Ook de kritiek dat het niet voor iedereen zomaar haalbaar is om nu de verdere verplaatsing te maken, klopt soms. Voor wie geen eigen wagen heeft, is het niet evident om met openbaar vervoer naar de kerk te komen. Zeker voor de grensoverschrijdende wijken is dit ver van evident. Soms is er zelfs geen openbaar vervoer op zondag van de vroegere gemeentehoofdstad naar de nieuwe wijkplaats.   De oproep aan leden om een tandje bij te steken, is ook mooi, maar spijtig genoeg ook makkelijker gezegd dan gedaan. Gezinnen gaan vaak samen naar de kerk en dan zit hun wagen vol. Een ander gezin meenemen is niet altijd even makkelijk. Twee keer heen en weer rijden, is opnieuw een extra druk op de gezinnen die dit willen en kunnen doen. De belofte dat het voor iedereen maximaal drie kwartier weg is, geldt alleen voor wie niet afhankelijk is van openbaar vervoer of anderen.   Ook praktisch in de gebouwen zelf is het niet evident. Sommige gebouwen waren niet voorzien om plots een wijk te zijn die bijna groot genoeg is om opnieuw gesplitst te worden. Nu is er misschien soms volk genoeg om jongerenklassen te splitsen, maar zijn er te weinig lokalen.  

Morren of uitdaging aangaan?

  Je kan daar over morren, maar je kan ook vertrouwen dat dit een uitdaging is. Een mormoon ben je maar als je gelooft in het feit dat we hier zijn om uitdagingen aan te nemen, als je gelooft dat we gestreched moeten worden om nieuwe soepelheid op te doen. Denken dat onze leiders daar niet hebben bij stilgestaan, zou betekenen dat we denken dat het idioten zijn. Ik geloof dat zeker niet.   Zijn er kant-en-klare oplossingen? Neen. Er zullen nieuwe gebouwen moeten komen en die staan er niet meteen. Moeten die nieuwe gebouwen trouwens in dezelfde stad komen? Voor mij hoeft dat niet. Misschien dat het beter is om een nieuwe wijkplaats te kiezen die beter gelegen is voor iedereen.  

We zijn allemaal zendelingen

  Ook voor de zendelingen is het niet altijd evident. Kunnen zij actief blijven in een stad waarin we geen kerkgebouw hebben? Laat ik daar op zeggen dat zendelingen geen kerkgebouw nodig hebben, maar wel een levende kerk. En die heb je van zodra twee of meer in Zijn naam in geloof samenkomen. In geloof, dus zonder morren en met veel zin voor initiatief.   Nu plots gaan stellen dat leden geen zin meer zouden hebben om anderen over hun geloof te verstellen omdat er geen zendelingen meer in hun stad zijn… Ik kan er niet goed bij. Zet mij ergens alleen en ik zal nog enthousiast praten over mijn geloof. We zijn een zendingskerk en ieder lid is een zendeling. We evangeliseren door ons voorbeeld en gebruiken woorden waar nodig.   We moeten misschien ook durven vaststellen dat het niet meer echt van deze tijd is om zendelingen de baan op te sturen en van deur tot deur te gaan. Er zijn veel efficiëntere methodes. Ik help onze zendingspresident al langer om meer online zendingswerk op poten te zetten. Ja, waarschijnlijk zal ook onze zending zich aan de nieuwe realiteit moeten aanpassen en zendelingen meer centraliseren en een auto ter beschikking stellen. Maar hoe dan ook moeten we zelf meer de hand aan de ploeg slaan: geen zendelingen meer? OK, des te meer rust de taak op onszelf om zendeling te zijn.  

Vertrouwen als Nephi

  Wederom, ik begrijp dat er vragen worden gesteld. Een vraag stellen is niet verkeerd. Ik heb zelfs begrip voor hen die morren. Er is niets verkeerd aan je mening op volwassen wijze geven. Maar uiteindelijk draait het om geloof. En dus vertrouwen. Ook in onze leiders en in deze beslissing.   Zal deze beslissing tot consolidatie een goede beslissing zijn? Ik kan het antwoord niet geven, maar ik kan wel zeggen dat het niet van onze leiders zal afhangen, maar van onszelf. Zij hebben ons de richting gewezen, maar de reis moeten wij ondernemen. Je kan dat getrouw doen als Nephi of je kan tegenwerken zoals zijn broers. Die vrije keuze hebben we allemaal.   Disclaimer: ik weet dat ik enkele tere onderwerpen heb aangesneden en dat ik antwoord geef op wat sommigen denken en zeggen. Ik wil niemand kwetsen, maar ik wil gewoon eens zeggen hoe ik er over denk en hoe ik mijn geloof in deze kwestie laat zegevieren. Sorry voor wie hier aanstoot aanneemt; aan hen vraag ik nu al vergiffenis. Laat aub uw reacties hieronder gerust achter, maar hou het vriendelijk aub.