Geef God een thuis

De laatste weken hebben mijn vrouw en ik al enkele unitconferenties kunnen bijwonen en het grote voordeel is dan dat je dezelfde lessen een aantal keren hoort zodat je kan weg mijmeren en denken over diepere betekenis van sommige zaken. Ik heb dus al enkele toespraken gehoord over tempels en president Buysse al een aantal keren aan de toehoorders horen vragen waarom tempels belangrijk zijn.   De standaard antwoorden zijn altijd heel mooi om te horen: om verordeningen te kunnen volbrengen, om te werken voor voorouders, om dichter bij God te zijn… Vooral deze laatste is iets wat je vaak hoort terugkeren als je met mormonen over tempels praat: het is immers het huis van onze Hemelse Vader en je komt op visite bij Hem, lekker op je paasbest. Maar hebben we al echt eens stilgestaan dat het echt Zijn huis is en dus misschien Zijn thuis? Als je Exodus 25:8 leest, dan staat er:

En zij moeten voor Mij een ​heiligdom​ maken, zodat Ik in hun midden kan wonen.

  Deze vers heeft me even doen nadenken over een betekenis van tempels die ik nog niet kende, namelijk de tempel als vluchtoord voor God en niet voor de mens. Er staat immers “maak voor mij… zodat Ik er kan wonen”. Met andere woorden, we denken vaak dat de tempels ons de kans geven om een tijdje dicht bij God te komen, maar eigenlijk is het ook andersom.   Dankzij tempels kan God ook bij ons zijn. Daar kan Hij eens thuis zijn, Zijn sloffen uittrekken en op Zijn bank zitten en gezellig genieten van het bezoek dat Hij krijgt. Zou het zo abnormaal zijn dat God het leuk vindt om eens dicht bij ons te zijn?   Het is bijzonder om daar eens aan te denken. Hij is onze vader en wij Zijn kinderen. Dan lijkt het me logisch dat we tijd samen willen doorbrengen, niet?   Ik vind het ook bijzonder mooi van God dat Hij in ons midden kan wonen. Hij had zoveel plaatsen kunnen kiezen, maar waar is Hij graag? Bij ons. Als gebaar van liefde kan dat tellen.  

De tempel is symbool van Zijn liefde voor ons

  Dus voor mij zijn tempels voortaan ook een symbool van liefde. Echte pure liefde van onze Hemelse Vader. Net zoals Zijn andere geboden. Mensen kunnen dat heel beperkend vinden, maar in werkelijkheid is het eerder bevrijdend. Als we ons houden aan die geboden, zijn we vrij om op bezoek te gaan bij God in Zijn tempel. Daar krijgen we nog meer instructies om te volgen zodat we later echt bij Hem terug kunnen komen.   Dat is het werkelijke doel van God: dat we allemaal gelukkig worden en naar het celestiale koninkrijk kunnen terugkeren en eeuwig gelukkig zijn. Samen met al wie ons dierbaar is. Bevrijd van alle zorgen.   Wie zelf kinderen heeft, weet wat ik bedoel. De liefde voor je kind betekent immers dat je wil dat je kind gelukkig is. En dat betekent soms dat je streng moet zijn, dat je je kind moet opvoeden en regels leert. Waarom is het dan zo raar dat onze Hemelse Ouders dat ook doen? Waarom zou een liefhebbende God betekenen dat Hij ons gewoon maar laat aanmodderen zonder naar ons om te kijken?  

God weent om ons verdriet

  Als ik daar dan verder over nadenk, denk ik dat God regelmatig weent. Wenen om ons verdriet, om onze ellende. Net zoals iedere ouder die zich betrokken voelt bij het verdriet van zijn kind, kan Hij ook niet gevoelloos blijven, zeker niet als we domme dingen doen of als we foert zeggen tegen Hem.   Moeten we dan inderdaad niet eens af en toe naar de tempel gaan, op bezoek bij Hem en Hem eens gaan troosten door ons op ons best te laten zien aan Hem? Zijn tempels daar niet uitermate ook voor geschikt? Een plek waar we samen met God onze gevoelens kunnen delen; niet alleen wij die onze gevoelens met Hem delen, maar wij die ook eens stil staan bij wat we doen en hoe dit God verdrietig of blij maakt. Dat heeft Hij wel verdiend, niet?