Zelf nodig zijn

OK, ik ben een blogger, dus er moeten dingen op mijn blog verschijnen, ook al zijn de woorden tegenwoordig met één vinger ingetypt. Ik ben blijkbaar de som van mijn eigen geschiedenis en ik werk het beste als ik kan typen. Dat helpt me mijn gedachten ordenen, zelfs al gaat dat veel trager dan vloggen. Dus bij deze eindelijk weer eens aan het bloggen. Het grote voordeel is nu voor de trage lezers onder jullie omdat nu veel trager geschreven wordt.   Wel, tijd dus om jullie te laten weten hoe het met me gaat, enkele maanden na mijn hersenbloeding. De situatie nu is dat er blijvende schade is in mijn hersenen: de bloeding heeft een stuk van motorisch centrum links vernield, wat dus de problemen met mijn rechterhand verklaart. Rechts mis ik nog steeds heel wat kracht in de pols en vingers en fijne motoriek is quasi onbestaande. Maar ik ben zeker niet meer zo onbeholpen. Mijn linkerhand is in heel veel dingen beter geworden en veel dingen leer je met één hand doen. En er bestaan nu eenmaal ook dingen zoals elastische veters, maar ik weiger om te gaan shoppen op hulpmiddelenwebsites omdat ik mezelf wil verplichten mijn rechterhand te blijven gebruiken. Op dit moment gebruik ik naast de elastische veters enkel nog een mes waar een stuk isolatie rond zit zodat ik toch mijn vlees zelf kan snijden op voorwaarde dat de stoel rechts van me onbezet is. In het andere geval is een blauw oog een quasi garantie voor mijn rechterbuur.   Mentaal is bijna alles terug bij het oude, behalve dat ik nu het heel moeilijk heb in drukke omgevingen met veel gelijktijdige prikkels. Massabijeenkomsten laat ik dus liever nog links liggen en soms moet ik zelfs in kleinere gezelschappen zeggen dat ik beter naar huis kan gaan of de rust ergens moet opzoeken. TV kijken blijft ook een opgave, zeker bij snel wisselende beelden. En stress glijdt minder goed van me af, waardoor ik ook wel sneller moe ben. Gaan slapen om negen uur is niet uitzonderlijk voor me. De klok nog middernacht zien raken is onbestaande. Voor wie mijn vroeger slaapritme kende, zal dit als een verrassing komen.  

Lijmwerk in mijn hersenen

  In eerste instantie was de oorzaak van mijn hersenbloeding een mysterie. Ik ontbrak de normale risicofactoren zoals hogere leeftijd, bloeddruk of diabetes. Maar dankzij een professor, bevriend met zus, heeft men in UZ Leuven beter en dieper gaan kijken en heeft men een AVM gevonden op de plaats waar de bloeding was.   Dit moet natuurlijk hersteld worden want anders blijft de kans op een nieuwe bloeding hoog, zo hoog dat het bijna een zekerheid is dat gelet op mijn leeftijd, het nog eens zou gebeuren. Na een reeks onderzoeken en second opinions, heb ik er voor gekozen om in Leuven een endovasculaire behandeling te ondergaan.   Simpel gezegd gaat men met een katheder via mijn lies naar de overbodige bloedvaten en gaat men die opvullen met een hars. Weinig invasief maar wel een risico omdat men nu eenmaal de bloedstroom in mijn hersenen gaat wijzigen. Het is een operatie nu me niet beter zal maken – voor mijn hand zal ik nog meer dan een jaar moeten blijven revalideren – maar die de toekomst wel beter moet maken.   Voor mij is het mentaal zwaar momenteel omdat het risico bestaat dat ik minder functioneel wakker zal worden. Misschien zal ik terug meer verlamd zijn of kan ik niet meer praten (want dat stuk ligt vlakbij).   Door mijn geloof heb ik wel aan de artsen gevraagd om durven door te gaan. Ik heb immers geen schrik om te sterven omdat ik weet dat ik dan naar een betere plaats ga. Mijn schrik is eerder om nog een slecht leven te hebben. Hoewel ik nog steeds geloof dat het leven een geschenk is van God, heb ik nu een meer genuanceerd beeld op mensen die om euthanasie vragen. Moest ik permanent verder moeten leven met een zware beperking en zou ik geen geloof hebben, dan zit er zeker een persoonlijkheidskenmerk in me die ook liever zou sterven. Meer nog: mijn geloof versterkt dat gevoel misschien nog, net omdat de dood me niet afschrikt.   Wat me echter echt op de been houdt, is mijn gezin. Hun zorg en liefde is fantastisch (ik vind niet genoeg woorden om te zeggen hoe super mijn vrouw is), maar wat echt helpt, is dat ze me laten voelen dat ze me nodig hebben.  

Nodig zijn is nodig

  Laat dat de les zijn die ik zeker met jullie wil delen. Als er iemand ernstig ziek of hulpbehoevend wordt, is het zeker nodig om te helpen en medelijden te hebben. Die reacties zijn voor ons als Christenen heel natuurlijk. Maar heb die persoon ook nodig in je leven; laat hem of haar voelen welke waarde hij of zij nog heeft. Dat zou wel eens dat kunnen zijn wat de behoevende persoon het meest nodig heeft om door te zetten: zelf nodig zijn.