Rain man, laat me nu toch niet alleen

Gisteren speelde de film Rain man op TV. Ik wou die afzetten, maar Isabel wilde toch kijken. Tegen beter weten in, bleef ik meekijken, hoewel ik wist dat die film mij zwaar valt. Ik heb zeker meer dan tien jaar deze film niet meer gezien, gewoon omdat ik die niet wilde zien. Iedere persoon met ASS (Autisme Spectrum Stoornis) is anders. Mijn zoon Laurens is zeker geen evenbeeld van Raymond (schitterend neergezet door Dustin Hoffman), maar er zijn toch veel overeenkomsten. Dus is het enorm confronterend om naar de film te kijken.

Vooral de laatste scenes zetten de traanwatervallen bij me open en snoeren me de keel en de mond. Wanneer Charlie een band opbouwt met zijn broer, zie je dat hij het moeilijk krijgt om te verwerken wat de connectie betekent. Voelt zijn broer ook iets voor hem? Vage tekens zeggen van wel, maar het blijft gissen. En dan de grote vraag: waar is de beste plek voor Raymond? In een instituut met specialisten aangepast aan zijn noden zonder liefde of op een plek met geliefden die niet in staat zijn om hun leven 24u per dag aan te passen? Zo pijnlijk herkenbaar…

En ja, het veertje in mij brak. Tranen met tuiten en gewoon geen woord meer uit te krijgen. Ik wou enkel nog mijn bed in. Het is effe een stressvolle periode. Mijn gezin telt momenteel drie zieken en de normale poets- en familiehelpers hebben zelf problemen waardoor ze niet kunnen komen. Mijn bedrijven hebben extra aandacht nodig omdat de economie slabakt. Ook als bisschop komt er behoorlijk wat op mijn bord en ik ben dan de persoon die graag alles in één keer in orde heeft omdat er anders anderen ook weer moeten wachten.

Kortom, gisteravond in bed lukte het niet meteen om een gebed te vinden. Tot ik plots deze woorden gebruiken om hulp te vragen aan Hemelse Vader:

Laat me nu toch niet alleen
Radeloos en verloren
Sloop die muren om me heen
Help me zo bij jou te komen

Laat me nu nu toch niet alleen
Neem mijn hand en toon me
De weg die leidt naar jou alleen
Help me zo bij jou te komen

Ik weet het: Johan Verminnen is niet onze standaardleverancier voor lofzangen, maar het waren wel de perfecte woorden om effe uit te huilen bij Hemelse Vader. Ik wilde niet dat Hij problemen wegnam, maar gewoon effe troost en kracht bij Hem zoeken. En dat lukte met die woorden, ook al komen ze niet uit Schriften of lofzangen.