Wanneer ik hoor dat er opnieuw een serie verschijnt die “de waarheid” over onze kerk wil onthullen, dan zucht ik – niet omdat ik niet wil erkennen dat er dingen mis kunnen lopen, maar omdat ik weet dat zulke producties bijna altijd een vertekend beeld geven. Deze keer heet de serie Surviving Mormonism, een miniserie van Bravo. In de trailer spreekt men over “beschuldigingen van misbruik binnen de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen”.
Of die verhalen zich precies zo hebben afgespeeld, vind ik eigenlijk niet zo belangrijk. Wat mij vooral stoort, is dat men automatisch doet alsof zulke situaties de norm zijn binnen onze kerk – terwijl dat gewoon niet zo is.
Laten we eerlijk zijn: in elke grote organisatie, en dus ook in onze kerk, zijn er mensen die fouten maken of verkeerde dingen doen. Dat is onvermijdelijk, want we zijn allemaal mensen. Of de gebeurtenissen uit die serie daadwerkelijk zijn gebeurd, is niet eens mijn grootste zorg. Wat me echter wel dwarszit, is de suggestie dat dit de normale gang van zaken is binnen onze kerk. Dat men een geïsoleerde negatieve ervaring of de acties van een ‘handvol rotte appels’ gebruikt om een hele groep mensen op een bepaalde manier af te schilderen.
Het frame van de serie wekt de indruk dat het lidmaatschap van de kerk een strijd is, iets wat je moet ‘overleven’. Dit soort producties, zoals ook al het geval was met eerdere series, belichten voornamelijk de negatieve aspecten van ons geloof.
De hartverwarmende tegenbeweging
Wat ik echter veel belangrijker, en vooral veel mooier, vind, is de algemene reactie van duizenden, zelfs tienduizenden andere leden. Zij hebben besloten om de aandacht af te leiden van de negatieve framing en een virale trend gestart waarin ze op een vaak humoristische en zelfrelativerende manier laten zien hoe zij de uitdagingen, of juist de prachtige, alledaagse aspecten, van het leven in de kerk ‘overleven’. Ze draaien de spiegel om op de best mogelijke manier.
Deze spontane beweging, die je terugvindt als je zoekt op de term ‘surviving Mormonism’, toont de echte beleving van ons geloof. Het is een stroom van kleine, mooie momenten die het ware leven in de kerk weerspiegelen.
Volgens Deseret News begon het allemaal klein: hier en daar een reactie, een grappige foto, een kort filmpje. Maar binnen enkele uren werd het een stortvloed aan berichten – een “brandkraan van memes en getuigenissen”, zoals de krant het omschreef.
Een lid uit Utah County, Jared Bell, plaatste bijvoorbeeld een foto van zijn deurbelcamera waarop een broeder te zien was die koekjes kwam brengen. Zijn onderschrift luidde:
“‘Overleven als mormoon’ betekent blijkbaar dat mijn medelid aan de deur staat met koekjes om te vragen hoe het met mijn gezin gaat.”
Een ander lid schreef met een knipoog:
“‘Overleven als mormoon’ is voor mij vooral proberen indruk te maken op de meisjes van mijn wijk terwijl ik stoelen draag na de zondagsdienst.”
Surviving Mormonism, but it’s just me carrying a bunch of chairs to impress girls at my ward. pic.twitter.com/jVM1bC4gOp
En iemand anders postte een foto van het jaarlijkse chili-festival in zijn wijk, met het bijschrift:
“‘Overleven als mormoon’ betekent vooral proberen nog een lepel chili te eten om iedereen te kunnen eren die heeft meegedaan.”
“Surviving Mormonism”, but it’s me trying make room in my stomach to honor every contestant at our ward’s annual chile cook off pic.twitter.com/ZdhmReRLRl
Tussen de humoristische berichten door verschenen ook veel oprechte getuigenissen. Een vrouw schreef:
“Het evangelie – en daarmee de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen – is de grootste kracht voor het goede in mijn leven.”
Op het internet kan je zien dat duizenden leden ervoor kozen om op een luchtige maar hoopvolle manier te reageren: door te laten zien hoe ze “overleven” dankzij de positieve aspecten van hun geloof.
Waarom dit zo betekenisvol is
Wat mij trof, is hoe duidelijk deze reacties laten zien wat geloof werkelijk is. Het is niet iets dat zich afspeelt in tv-studio’s of krantenkoppen, maar in het gewone leven. In een buurman die aanbelt met koekjes. In jongeren die elkaar helpen bij een verhuizing. In families die samen bidden. In een jonge moeder die na de dienst een oude zuster naar huis brengt. In een kerkzaal vol vrijwilligers die stoelen dragen en lachen.
De serie Surviving Mormonism suggereert dat je in onze kerk moet “overleven”. Maar de duizenden reacties onder #ThrivingMormonism tonen net het tegenovergestelde: dat mensen in deze gemeenschap leren léven. Niet perfect, niet zonder moeilijkheden, maar vol betekenis.
Er bestaat heus ook pijn en teleurstelling – dat ontkent niemand. Maar het zou onrechtvaardig zijn om die enkele schaduwen te gebruiken om het hele licht te verduisteren. De ware kracht van ons geloof zit in die kleine, zachte gebaren die nooit de televisie halen, maar waarin de geest van Christus het sterkst voelbaar is.
#ThrivingMormonism: niet overleven maar bloeien dankzij geloof in Christus
Deze hele gebeurtenis herinnert me eraan dat geloof niet iets is wat we moeten verdedigen, maar iets wat we moeten laten zien. Niet door grote woorden, maar door kleine daden. Door te dienen, te vergeven, te luisteren, te lachen.
Dus ja, laat de wereld kijken naar Surviving Mormonism. Laat ze hun verhalen brengen.
Maar ik kijk liever naar #ThrivingMormonism — naar de levende realiteit van duizenden mensen die niet enkel overleven, maar bloeien.
Zij vormen de echte serie: de serie van goedheid, verbondenheid en geloof in actie.
Ontdek meer van GeensZins
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
