Drie mirakels op een rij

Het zijn de afgelopen weken niet altijd de makkelijkste tijden geweest. Het begon al enkele weken geleden terwijl we op vakantie waren in Zweden. Laurens werd ziek en aangezien hij de week nadien geopereerd zou worden, wilden we geen risico nemen en kwamen we vroeger naar huis. Tevergeefs, want zijn verkoudheid bleek een longsteking en de operatie moest dus uitgesteld worden. Op zich lijkt dat dus grote pech en het was niet leuk dat alle voorbereidingen in het water vielen, dat de ganse planning met school om zeep was, maar er zat ook een voordeel in. Door vroeger thuis te zijn, was ik op tijd om bij mijn grootmoeder te zijn. Zij is 82 jaar en zorgt elke dag voor mijn 84-jarige grootvader.  Hij is al enkele jaren blind sinds een ernstige hersenbloeding en hij heeft zowel de ziekte van Alzheimer als Parkinson. Hij is dus zwaar hulpbehoevend, maar mijn grootmoeder wil nog altijd zelf voor hem zorgen. Ze heeft beloofd “in goede en in slechte dagen” en ze vindt dat het haar plicht is voor hem te zorgen zolang ze kan. Ik bewonder haar hiervoor, ze is een goed voorbeeld voor mij. Het is echter door die zorg dat ze in de problemen is gekomen. Ze moet dus veel trekken en sleuren, want mijn grootvader kan zelf niet meer uit bed komen. Een tijd geleden heeft ze een verkeerde beweging gemaakt en is met hem gevallen. Daarbij heeft ze schade opgelopen aan haar ruggegraat en natuurlijk door blijven sleuren en trekken, is dat niet beter geworden, integendeel. Een operatie drong zich dus op. Voor haar operatie kon ik nog een fijn gesprek hebben met haar. Ik Ist dat mijn grootmoeder gelooft, op een manier die je nog vaak vindt bij mensen van die leeftijd die nog ten dele zijn opgevoegd door pastoors en nonnen die zowel de bijbel als een roede in de hand hadden. Een geloof zonder twijfel, maar ook zonder veel diepgang, meer een evidentie dan een bewuste keuze. Ik merkte dat ze zenuwachtig was. Niet alleen voor de operatie, maar vooral voor haar herstel en de vraag of ze nog voor haar echtgenoot zou kunnen zorgen. Ik vertelde haar dat wij in de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen een verordening hadden waarbij iemand die het Melchizedeks priesterschap draagt, een zalving en zegen geeft aan iemand die ziek is. Mijn grootmoeder vroeg of dat het zelfde was als de zalving van de stervenden in de katholieke kerk en dat ze nog niet aan het sterven was. Ik vertelde haar dat dat sacrament terugging op hetzelfde gebruik, maar dat Christus nooit gesteld had dat een zalving enkel aan stervenden mocht gegeven worden. Ik vroeg haar ook of ze kon geloven dat ik dat priesterschap was verleend, in een ketting en rechte lijn die teruggaat tot bij Jezus Christus. Ze zei dat ze aan mijn geloof kon merken datbik er rotsvast in geloofde en dat ze daarom er ook kon in vertrouwen. Ik vroeg haar vervolgens of ze zulke zalving wou en tot mijn verrassing zei ze ja. We zaten in haar veranda, met een aangename warmte van een najaarszon. Het was een speciaal moment. Ik gaf haar een zalving en een zegen waarbij ik zei dat ze geen pijn zou hebben en dat als ze voldoende echte rust nam, ze heel snel zou recupereren. Mijn grootmoeder zei na de zegen dat ze het een heel speciaal moment vond. Ze voelde haar plots heel rustig. Ik vertelde haar dat dit de Heilige Geest was die tot haar getuigde dat wat ik gezegd had, niet van mij kwam maar inspiratie van hierboven was. 5u durende operatie en intensive care Over Laurens dan… Nadat de operatie in augustus werd uitgesteld, was hij einde september voldoende hersteld voor zijn operatie. Op zondag vertrokken was naar het ziekenhuis. Vlak voor zijn vertrek gaf ik hem ook een zalving en een zegen. Ik sprak de woorden uit dat hij in het begin pijn zou hebben, maar ik zegende zijn lichaam met de kracht om goed te reageren op de pijnstillers. Ik zegende hem ook met rust om voldoende kalm te blijven in het ziekenhuis. De operatie begon maandagmorgen om 7u en zou een paar uur duren, maar pas na de middag kregen we het verlossend bericht dat hij op recovery was en dat we bij hem mochten gaan. Het was geen leuk beeld om hem daar zien te liggen met al die buisjes en machines. De eerste twee dagen heeft hij nog op intensive care moeten doorbrengen en kreeg hij constant morfine. Maar buiten een paar korte keren dat hij wakker was en zaagde om naar huis te gaan, heeft hij grotendeels geslapen en weinig over pijn geklaagd. Na 4 dagen mocht hij zelfs al terug wat drinken en de dag nadien terug wat eten. Tijdens die week zijn er ups en downs: je krijgt goed nieuws over de vooruitgang, maar dan is er weer wat mis met het bloed, plots zie je de temperatuur omhoog gaan, … Als ouder ga je kapot daar in het ziekenhuis, want de chirurg had eerlijk gezegd dat er 10% kans was op complicaties en dat van die complicaties 10% dodelijk was. Je wil dus enkel maar goed nieuws horen en zo’n week is enorm slopend. Maar Isabel, Laurens en ik hebben ons er door gesleept. Na exact een week mocht hij naar huis. Er was voor de operatie gezegd dat het herstel in het ziekenhuis zeker tien tot veertien dagen ging nodig hebben, dus dit was echt een wonder dat hij zo snel was opgeknapt. We waren er zelfs niet op voorbereid om al zo snel terug met ons ganse gezin thuis te zijn. Jeff Hoeybergs schreef in een reactie op mijn Facebook dat als het goed gaat we de Heer danken en als het slecht gaat de dokters een proces aandoen. Zo zie ik het niet. Ik heb gebeden dat Hemelse Vader de chirurgen en verplegers zou zegenen, zodat zij al hun kunde in de beste omstandigheden naar boven konden halen. Ik ben de dokters enorm dankbaar voor hun kunde, maar ik erken ook dat dit een zegen in ons leven is dat we over zulke geneeskunde beschikken. En het feit dat Laurens beter dan verwacht herstelde, is niets minder dan een mirakel. Een kleine baby gered Terwijl ik in het ziekenhuis was, hoorde ik dat de vijf weken oude baby van een broeder in het ziekenhuis was opgenomen met een bacteriële hersenvliesontsteking. Omdat ik daar toch al zat, bood ik aan om langs te gaan en te helpen met een zalving, want deze broeder had daar nog niet zo veel ervaring mee. Toen ik naar de intensive care unit ging, wist ik dat ik terug in dezelfde kamer zou komen. Ik voelde het gewoon en het bleek zo te zijn. Dezelfde kamer waar Laurens had gelegen, was nu voor de kleine Gérard. De vader gaf de zalving en ik sprak de zegen uit. Ik getuigde dat ik in diezelfde kamer eerder die week had gevoeld dat de Heilige Geest hielp met een goed herstel en dat dit opnieuw zou gebeuren. De dag nadien kreeg ik telefoon dat de baby was wakker geworden en drie dagen later mocht hij van intensive care naar een gewone kamer. Zalvingen helpen Je zal mij nooit horen zeggen dat een zalving geneeskunde vervangt. God verwacht van ons dat we onze kennis gebruiken. Hij verwacht dat als we in een weide lopen met een stier achter ons, dat we harder lopen en bidden dat we genoeg kracht hebben en niet dat we op onze knieën gaan om te bidden dat die stier ons met rust laat. God verwacht van ons dat we handelen, niet dat we ons laten behandelen. Maar een zalving kan wel kracht geven, kan er voor zorgen dat ons lichaam beter op medicijnen geneest en dat we de spirituele kracht hebben om sterker te zijn. Want ik geloof in “mind over body”: een gezonde geest is beter voor ons lichaam. Ik geloof dat we op die manier echt de kans hebben om via het priesterschap een beetje van Gods macht te gebruiken in ons leven. Wonderen zijn de wereld niet uit, wij moeten ze gewoon willen zien.